Erasmus+ : ‘From School Community Service to EVS and European Solidarity Corps’

Na Budapest, Gent en Gerze werden we gastvrij ontvangen in Espugleas bij Barcelona. Een verslag in drie puntjes en enkele getuigenissen: Leerlinguitwisseling: Leerlinguitwisseling blijft de essentie van de Erasmusprojecten: jonge Europeanen bij elkaar brengen en van een andere cultuur laten proeven. Vandaar het verplichte verblijf in gastgezinnen. Op dat vlak verliep het in Barcelona opnieuw perfect. Onze leerlingen kregen, zoals in Budapest, alweer een ferm cultuurbad. Het plots samenleven met ‘vreemden’ is niet evident maar verliep vlot. Opvallend is dat Catalanen (toch niet zo’n exotisch volk) heel andere leefgewoonten hebben. Ook de dagdagelijkse omgang van die jongeren met hun ouders, leerkrachten, omgeving, vrienden is voor onze leerlingen leerrijk. Onze leerlingen worden beschouwd als goede relatieleggers. Door hun talenkennis en hun openheid leggen ze gemakkelijk contacten met de andere delegaties.

Als ze samenwerken zijn ‘de Belgen’ meestal leidinggevend. Vrijwilligerswerk: Volgens de beleidsmakers in Brussel is het thema bijkomstig, want de leerlingenuitwisselingen staan centraal. Dat ondervonden we ook een beetje in Budapest, maar zeker niet in Barcelona. Voortreffelijke voorbeelden van vrijwilligerswerk gezien (de leerkrachten meer dan de leerlingen) en zelf kunnen helpen. Gelukkig dus niet alleen kijkervaringen. Straf was de werking van leerlingen in de kineafdeling van het ziekenhuis en bij de taallessen voor nieuwkomers. Ronduit spectaculair was hun intern vrijwilligerswerk. Leerlingen lopen op vaste basis mee met de klusjesman of het onderhoudspersoneel, helpen in de keuken , pikken de kleuters op uit de auto’s van de ouders, helpen in de klassen van de lagere schooL …
Dit vrijwilligerswerk is deel van hun curriculum. De school ‘Escola Pere Verges’: Superboeiende kennismaking met een knappe school. Leerlingen van 3 tot 18 jaar lopen allemaal door elkaar. Ze helpen elkaar en voelen zich één. Ze eten verplicht samen warm ’s middags en elk op zijn beurt bedienen ze hun klasgenoten. Twee maal per week eet de klastitularis met zijn leerlingen. Elke tafel en elke stoel in elk klaslokaal staat op wieltjes, de schikking van de klas verandert in een seconde. Het is ook een papierloze school, alles is digitaal. Door het interne vrijwilligerswerk zie je geen sporen van vandalisme, ligt de school constant kraaknet, zijn er veel minder voedseloverschotten. Het zijn heel beleefde maar mondige leerlingen … .
De stilte, rust in de klassen is zeker niet evident. Leerlingen krijgen 10 minuten om het lokaal binnen te komen, maar ook daarna blijft het een beetje een duivenhok.
Zesdes kiezen zelf hun eindejaarsreis met hun klasleraren. Elk afstudeerjaar kiest ook zelf een naam, verwijzend naar anekdotes, reizen .. ..
Elk afstudeerjaar laat zijn naam vereeuwigen in een pan carte die in de school hangt. Centraal ligt de eetzaal, iets lager dan de andere lokalen, dit is het atrium, het hart van de school. Daar draait alles rond. Overzitten bestaat niet. Er is een participatieraad waarin leerlingen zaken kunnen aankaarten die veranderd moeten worden.
Leerlingen wordt ook veel verantwoordelijkheid gegeven. Verschillende leerlingen met een beperking volgen daar les. Door het samenzitten van al die leeftijden werkt de inclusie veel beter.

Onze leerlingen getuigen:

– Verwacht het onverwachte, met deze instelling ben ik op het vliegtuig gestapt. Want zo was het wel, we hadden geen idee van wat ons te wachten stond. Onmiddellijk werden we ondergedompeld in de Catalaanse cultuur. Een heel andere manier van leven dan in België. De eerste dag was al een enorme ervaring en aanpassing op zich. We zagen Barcelona uit de ogen van een bewoner.
Na het weekend begon het echte werk en moesten we naar school, waar we ook de andere studenten leerden kennen. Op vlak van vrijwilligerswerk was er niet zo’n uitgebreid programma; we hebben heel veel geluisterd naar toespraken en de goede doelen waar de school aan meewerkt in plaats van zelf iets te ondernemen/doen. De momenten die mij dus het meest zullen bijblijven en waar ik het meest voldoening heb uitgehaald, situeren zich tijdens de rondleiding in een bedrijf waar mensen met een beperking een job aangeboden kregen en tijdens het maken van de voedselpakketten. Het mooiste moment kan ik niet benoemen, elke dag was anders en elke dag hebben we nieuwe dingen gezien, ontdekt en geleerd. Kortom, het was een onvergetelijke levenservaring: vernieuwend, liefdevol en uitdagend.

-De activiteiten op school waren anders dan ik had verwacht. Vaak hebben we veel tijd verspild aan nutteloze dingen, terwijl ik dacht dat we meer vrijwilligerswerk zouden doen. De manier van lesgeven is ook totaal anders.

-Mijn mooiste moment was toen we de Sagrada Familia bezochten. Mijn drie woorden: gastvrijheid, eten en ervaring.

– Ik had niet verwacht dat wij ook buiten school zoveel zouden doen, maar dat was net leuk om via jongeren de stad te ontdekken. Je kan een verrassende en leerrijke ervaring verwachten, die je nooit meer zal vergeten. Het contact met een gastgezin kan onwennig zijn, maar na een dag of twee, verloopt alles vlot. Het is een week die me altijd zal bijblijven. Hun systeem van lesgeven en hun dagindeling is ook heel anders. Mijn mooiste moment was de laatste avond op restaurant met alle uitwisselingsstudenten samen of de avond op het strand. We konden gezellig praten en elkaar beter leren kennen. Mijn drie woorden: vriendschap, once in a lifetime, buitengewoon.

– Ik had verwacht dat we meer vrijwilligerswerk zouden doen, in plaats van luisteren hoe het vrijwilligerswerk in elkaar zit. Dit vind ik wel jammer, want samen vrijwilligerswerk doen, gaf echt een groepsgevoel. De manier van lesgeven is veel losser en minder streng dan bij ons. Mijn mooiste moment was in Barcelona: samen zijn met de hele groep en genieten van de zee. Ook de laatste avond, waarbij we zelf ons feestje bouwden, vond ik geweldig. Ik zou deze ervaring beschrijven als een blikopener, groepsgevoel en levenservaring.

– Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik moest verwachten van deze week, het enige wat ik wist, was dat dit een onvergetelijke ervaring zou worden, en niets was minder waar. Het is moeilijk om één moment als mooiste moment te kiezen, maar samen met de Catalaanse, Hongaarse en Turkse jongeren op het strand zitten en de zon zien ondergaan was zeker één van de mooiste momenten, net zoals de laatste avond. Samen met alle andere Erasmusstudenten dansen en zingen, zorgde voor verbondenheid, ondanks de taalbarrière. Het was zeer leuk om deze prachtige wereldstad te leren kennen door de ogen van de lokale jongeren, zij konden hun ervaringen, weetjes en meningen meegeven aan ons. Ook ben ik mijn gastgezin heel dankbaar voor hun gastvrijheid, want zonder hen had ik deze week nooit kunnen meemaken. Hierdoor werd Barcelona veel meer dan gewoon een wereldstad waar ik een week naartoe ging. Als ik terug denk aan deze week, dan denk ik meteen aan verbondenheid, enthousiasme en gastvrijheid.

– Toen ik hier vertrok, wist ik eigenlijk helemaal niet wat ik moest verwachten, van de school, van de stad , van de mensen … Voor ik vertrok, heb ik wel een paar dingen opgezocht zoals het typische eten, zodat ik dat deze week zeker kon proberen. Wat ik echt helemaal niet had verwacht, was de manier waarop ze hier lesgeven. De leerlingen hebben bijna een vriendschappelijke band met hun leerkrachten en ze gebruiken geen boeken meer, maar werken op iPads en laptops. Zeer sociaal zou ik het nu niet kunnen noemen en er was altijd wel wat chaos. Als de leerlingen hier te laat komen, gaan ze gewoon rustig zitten en wordt er niets op gezegd. Ik vind deze manier van lesgeven niet supergoed want ze hebben niet echt discipline. Ze hebben wel zeer veel verantwoordelijkheid, wat we ook zagen in de activiteiten die we na school deden. De Spanjaarden zorgden zeer goed voor ons. Het allermooiste moment, vond ik de avond op het strand . Velen deden hun schoenen uit en speelden volleybal, sommigen gingen met hun voetjes in het water, sommige zaten lekker ingepakt naar de zonsondergang te kijken, maar wat je bij iedereen zag, was een glimlach en een twinkeling in de oogjes. Het was zalig! Kort samengevat was deze reis: hemels, te kort en onvergetelijk!