Beste Luc,
ik weet dat er op het thuisfront wel wat overredingskracht nodig is geweest om jou hier te krijgen want je wou vooral niet in de bloemetjes worden gezet. Ook al was je nochtans elk jaar een trouwe gast op het personeelsfeest, dit jaar zou je afhaken. Je wou geen speech want je zei ‘ik kan daar niet goed tegen’.
Maar we doen het toch. Hoe kunnen we immers iemand met zo’n staat van dienst in stilte laten gaan …

Luc begon zijn onderwijsloopbaan in het jaar 1979. Hij was afgestudeerd als leerkracht biologie, chemie, aardrijkskunde en godsdienst. Zijn eerste ervaring deed hij op te Oudenaarde in het toenmalige Gelukstede, het huidige Sint-Bernardus technicum.
Parttime leerkracht godsdienst in bso en tso en parttime studiemeester-opvoeder. Het was meteen een pittige start. Luc had geen handboek en leidraad, het alom geprezen parochieblad was zijn bron van inspiratie.

Het jaar daarop kreeg Luc een fulltime opdracht in het Hoger Technisch Instituut Sint-Antonius. Ook hier werd het een uitdaging, want Luc gaf er in het bso/tso maar liefst 7 vakken: godsdienst, aardrijkskunde, biologie, chemie, actuele problemen, fysica en hygiëne!
Luc was toen al een vastbijter: hij overleefde het jaar en dit allemaal zonder aanvangsbegeleiding!

In 1980 trok Luc het leger in. Na zijn legerdienst vond hij meteen weer werk, maar hij moest wel de ronde van Vlaanderen doen: van Zele over Buggenhout naar Lebbeke en naar het Sint-Jan Berchmanscollege, waar hij zelf oud-leerling was.
Hier gaf hij godsdienst in de Latijnse klassen. In de andere scholen was de opdracht iets uitdagender: godsdienst in 5 en 6 bso en dit zelfs op vrijdag tijdens de laatste 2 lesuren!
We zouden het niet denken maar eigenlijk was Luc al ‘avant la lettre’ bezig met brede basiszorg: aangezien hij het geschrift van de leerlingen van het 5^de beroeps niet kon lezen en hij wel geloofde in hun godsdienstig kunnen, organiseerde hij de examens mondeling.
Maar Lucs enthousiasme daalde snel toen hij te horen kreeg dat ze de 4 evangelisten niet konden opnoemen. Ja, Luc, een bookwidget om de 4 evangelisten in te oefenen bestond nog niet. Jammer, anders was je er zeker aan begonnen.

Luc legde dat jaar dagelijks meer dan 80 km af om zijn leerlingen op het juiste godsdienstige spoor te zetten. Hem kennende zal hij deze 80 km in volle gas hebben afgelegd.

In 1982 kreeg hij het aanbod om op 1 school te werken en dit op zijn geliefd Sint-Jan Berchmanscollege. Hij hapte toe, ook al was er wel wat twijfel. Het lesgeven moest immers on hold gezet worden, want het werd een job als opvoeder. Luc kreeg op het secretariaat ‘carte blanche’.

Op een bepaald moment – ook al weet niemand meer met welke wedstrijd – won het Sint-Jan Berchmanscollege een ‘personal computer’. De grote kartonnen doos kwam toe met het vreemde ding … Niemand op het secretariaat wist wat ermee aan te vangen.
Luc, nieuwsgierig en leergierig als hij was, besloot aan zijn ICT-avontuur te beginnen en hij nam de personal computer en 1 fichebak mee naar huis … Van ‘Word’ of ‘Excel’ was nog lang geen sprake … Luc moest een sjabloon maken in MSDOS. Wie kent dat nog … en hij werkte tot ’s avonds laat, een ganse week lang om met het ding iets te kunnen doen.
Hij was dan ook tevreden en fier, want na een week hard zwoegen kon hij daar zomaar een lijst uithalen van de jongens van 18 in functie van hun legerdienst.
Luc vond dit een hele verbetering aangezien hij tot dan toe alle lijsten op een aftandse typemachine had getypt.
Maar toen zijn collega Marcel te horen kreeg dat ze dan ‘gene fichebak’ meer zouden hebben, brak er lichte paniek uit op het secretariaat. Marcel zei ‘Ah nee Luc, zonder fichebak gaan we dat niet doen, we gaan onze gegevens kwijt zijn …’ Maar Luc zou Luc niet zijn: efficiëntie boven alles en dus deed de personal computer zijn intrede op het secretariaat van het Sint-Jan Berchmanscollege en verdwenen langzaamaan de fichebakken.

Luc begon, zonder dat hij het zelf besefte, aan zijn levenswerk op ons college: het overtuigen en bekeren van de twijfelaars op het vlak van ICT. We schrijven midden jaren 80. Er was toen nochtans, in tegenstelling tot vandaag, geen tijdsdruk merkbaar op het secretariaat. Volgens Luc moest er toen maar 1 keer echt hard gewerkt worden: eind augustus, toen de tafels en stoelen moesten geteld worden en op de juiste plaats worden gezet.
Luc herinnert zich ook dat hij ontzettend veel postzegels moest plakken en dat de hamvraag telkens was ‘wie gaat ermee naar de post’… gegadigden genoeg om te helpen dragen, want achteraf lonkte een terras!
Het was een totaal andere tijd maar Luc smeet zich, tussen de postzegels door, op de nieuwe wereld van de computer.
Op een bepaald moment kregen ze op het secretariaat een IBM-printer, een lawaaierig, zwaar en lomp geval dat plots elke dienst weigerde … Luc besloot om de printer zelf naar de firma te brengen zodat hij vlug hersteld kon worden. Het moet gegaan zijn zoals we Luc vandaag kennen: ‘in volle vitesse’. Luc besloot om de zware IBM-printer niet te dragen door de inkomhal maar gewoon via de kortste en snelste weg … dat wil zeggen door het raam!
Om het in de taal van de fysica te zeggen: Luc zijn ‘versnelling’ bleek achteraf een ‘vertraging’. Hij bleef namelijk haperen aan de vensterbank waardoor hij viel en zijn enkelband scheurde. Verpleegster Magda werd opgetrommeld, maar een operatie bleek onafwendbaar.
Niet dat dit Luc belemmerde in zijn werk: de computer moest naar huis worden gebracht zodat hij zijn ziekteverlof zinvol kon invullen.

Luc werkte graag op het secretariaat. Zijn collega Marcel vertelde me deze week: ‘ik kan zoveel schone dingen zeggen over Luc. Hij heeft zoveel voor school gedaan en vooral: je kon hem niets misvragen.’ Inderdaad … een kenmerk dat jou tot op de laatste dag typeerde. Telkens als er een probleem was, ook al behoorde het niet tot jouw strikte taakomschrijving, je was steeds bereid om te helpen.
Jij was degene die altijd een creatieve oplossing vond voor een probleem.

In 1988 ruilde Luc zijn geliefd secretariaat in voor een job als leerkracht. De computer bleef hem boeien en het was dan ook niet vreemd dat mede dankzij zijn overtuiging onze school vrij snel beschikte over een computerklas.
In de SJBinfo van 1989 – zo heette de voorloper van de SJCourant – stond een artikel van wijlen Freddy van Puyenbroeck met als titel ‘een computer … ook op onze school!’
Er stond te lezen dat sinds mei ‘88 de school over een computerklas beschikte met maar liefst 12 Pc’s, waarvan 1 zelfs met een harde schijf! Uit het artikel leren we ook dat er een grondige discussie aan vooraf was gegaan en dat dhr. De Grieve, dus onze Luc, de markt aan het afschuimen was op zoek naar programma’s.
Tot op heden bleef hij de ICT-vernieuwingen intensief volgen.

Naast zijn pionierswerk voor ICT was Luc jarenlang leerkracht biologie, vooral in de 2des en 3des. Zijn vakcollega was Jan Schmücker en samen gingen ze de uitdaging aan om het jonge volkje seksuele voorlichting te geven … de anticonceptiekoffer van Sensoa werd vol trots in de leraarskamer getoond en naar het schijnt door sommige leerkrachten ook nieuwsgierig bekeken. Het is allemaal van ‘horen zeggen’, want ik zat toen nog op de vrome Visitatie en ik heb aldaar geen weet van een ‘voorlichtingskoffer’ …

Luc kreeg er later nog een nieuwe uitdaging bij: het nieuwe vak ‘technologische opvoeding’. In zijn gekende stijl ging hij er hier ook helemaal voor. Ook ik heb hier de vruchten van mogen plukken, want een jaar na de fusie, in 2001, werden we voor technologische opvoeding vakcollega’s. Jouw gedrevenheid en zoektocht naar het vernieuwende vielen me meteen op. We vonden elkaar daarin. Toen ik 15 jaar geleden aan de slag ging met robots werd je mijn trouwe supporter. Je moedigde me aan en samen overwonnen we de problemen.

Het is duidelijk: vernieuwingen waren voor jou meestal uitdagingen. Maar het moet gezegd: ook al ben je ‘een rappe mens’, je volgde de vernieuwingen nooit roekeloos maar altijd doordacht en met visie. Je deed het met verve, ook al moeten we toegeven dat door jouw ‘bondige technische’ uitleg menig collega het vaak hoorde donderen in Keulen.

Maar je bleek gelijk te hebben, zoals je ook gelijk had toen de school volgens jou moest kiezen voor Informat in plaats van WISA, voor Smartschool in plaats van Schoolonline, lang voordat Smartschool enige naambekendheid had.
We geloofden het toen niet, maar je hamerde erop dat het wifinetwerk zwaar genoeg moest zijn voor de dag dat elke leerling met een eigen laptop naar school zou komen.

Je leidde SJC glansrijk het digitale tijdperk in, en dit met een paar luttele ICT-uren. We plukken er vandaag nog de vruchten van. ‘Bring your own device’ is jouw verhaal, jouw verdienste …

Gelukkig nam Luc ook ontspanning: op maandagavond sprak hij af met vrienden uit de bedrijfswereld.
Plaats van afspraak: Heiveldstraat 117.
Agenda: het oplossen van server- en andere computerproblemen op onze school.
Kostprijs: cola.
Duur: van de vooravond tot meestal middernacht.
Resultaat: op dinsdag kon iedereen weer goed aan het werk.

Het was niet Luc zijn enige nachtwerk op school.
Het gebeurt namelijk wel eens dat midden in de nacht het inbraakalarm afgaat van de nieuwbouw – ook Johan kan ervan meespreken.
Op een goede keer ging het alarm af rond een uur of drie in de nacht. De melding kwam binnen op de smartphone van Luc. Hij sprong uit zijn bed, schoot in zijn broek en vloog naar school, waar hij met zijn zaklamp over de speelplaats liep en de nieuwbouw onderzocht naar sporen van inbraak, eerst buiten, daarna binnen. Hij liep het hele gebouw door en scheen met zijn zaklamp in alle hoeken en kanten om te zien waar de oorzaak van het valse alarm – want dat was het – zou zitten.
Plots hoorde hij in de verte loeiende sirenes. Drie politiecombi’s kwamen van verschillende kanten de Heiveldstraat ingevlogen en stopten met gierende banden voor de schoolpoort. Zwaarbewapende agenten stoven de speelplaats op en belichtten met hun nog zwaardere zaklampen de nieuwbouw. Ze riepen naar Luc dat hij naar buiten moest komen, de handen omhoog. De stomverbaasde Luc luisterde gedwee en legde uit wie hij was: de ict-coördinator van de school, die een inbraakalarm kwam onderzoeken.
Uit de verklaring van de politie bleek dat de overbuur in de Heiveldstraat een dief had opgemerkt in het Sint-Janscollege en hij had de politie verwittigd! Ik weet niet of Luc zijn blanco strafblad al terug heeft.

Voor al deze acties moest Luc in topvorm zijn en dat was hij ook. Getuige hiervan was zijn resultaat in de SJC-container cup met een welverdiende 6^de plaats tussen al het jonge geweld. Eigenlijk moet ons dit niet verbazen, want Luc was goed getraind … 40 jaar lang met een enorme snelheid de SJC-trappen op- en aflopen, crossen door de gangen, ladders op en af om de beamers te kuisen … een betere training kan je blijkbaar niet hebben.
Vanuit zijn sportiviteit en liefde voor de school richtte Luc de skireizen voor de derdes in. Het groeide uit tot een enorm succes en hij zou er 20 jaar lang de grote organisator van zijn. Duizenden derdes houden er prachtige herinneringen aan over. Luc die de instructies gaf in vermoedelijk ‘korte’ speeches en Magda, de mama, de verpleegster van de groep.Naar het schijnt kon Luc niet alleen goed skiën. Tijdens de après-ski etaleerde hij dat hij ook danstalent had.

Dan heb ik het nog niet gehad over zijn inzet in talloze werkgroepen, zijn werk voor de oud-leerlingenbond, het vele ICT-vakantiewerk met als extraatje een lessenrooster leggen, zijn voorbereidend werk bij de fusie, zijn werk als gewaardeerd raadgever in de bouw van de sporthal en nieuwbouw. Luc weet elke kabel, elke elektriciteitskring liggen. De opendeurdagen waarop hij steevast ’s morgens vroeg door de hele school liep om gangen af te sluiten, om vergeten jassen aan het oog te onttrekken, om tafels recht te zetten, een rode loper recht te leggen, om pc’s aan te zetten … Kortom: om alle puntjes op de i te zetten zodat wij als leerkracht en directie konden genieten van een vlekkeloze start.

Beste Luc
We zijn je ontzettend dankbaar voor alles wat je voor het college hebt betekend, voor het delen van je kennis en inzichten, voor je enthousiasme, maar vooral ook omdat je een fijne collega was. Ik denk met bijzondere waardering en sympathie terug aan onze collegiale samenwerking als leerkracht techniek, als lessenroosterlegger, als Smartschoolbeheerder en nog zoveel meer. Ook al kon ik jouw tempo niet altijd volgen, ik heb altijd met veel plezier met jou gewerkt en van jou geleerd. Mijn groei in ICT-kennis en -kunde heb ik deels aan jou te danken! Luc, ik mag hier zeker ook in naam van Johan, Lieve en Marc spreken. Je was onvoorwaardelijk beschikbaar en flexibel vanuit een groot hart voor jouw school, jouw college, waarvoor een groot woord van dank!

Nu is er een einde gekomen aan het harde werken op onze school. Ook al hoor ik je nu ook weer vol enthousiasme vertellen over je ICT-werk in de basisschool Oude Bareel en over de voetbaltrainingen die je nu samen met zoon Geert geeft. Stilzitten zit duidelijk niet in je genen, maar toch … geniet van de momenten samen met Magda, je kinderen en kleinkinderen.
Geniet van je zwemvijver, je sauna en hopelijk – nu we toch wat meer vrijheid krijgen – van die mooie reis die je gepland had.
Ik wens jou een hele fijne tijd de komende jaren en hoop dat het er vele zullen zijn!

Luc, je zal het me hopelijk niet kwalijk nemen dat we jou hier toch in de bloemetjes wilden zetten. Ik vond het alvast een eer.

Van harte
en tot een volgende keer, maar dan wel liefst op een niet-digitale ontmoeting.

Sabine Joos
24 september 2021