“Good morning. Kalimera, Dimitris.” “What’s today’s destination?”

Na een lange reis kwamen we gisteravond laat aan in ons hotel in het badplaatsje Tolo. Vandaag kon de Griekse ontdekkingsreis echt van start gaan. We vatten onze reis door het land van de Grieken aan met het rustgevende tjirporkest van de cicaden. De zon, nog even verscholen achter een wolkenmantel, moest zich nog laten zien, maar onze vrolijke buschauffeur, Dimitris, liet ons weten dat het een mooie dag ging worden. De indruk die de meeste Grieken ons gaven. Uitgerust met zonnebrillen, witte kleren en stevige stapschoenen, trok deze jonge horde op pad.

Het theater van Epidauros, waar we de Griekse goden lieten kennismaken met enkele Schlagers, was onze eerste stop. Een absolute aanrader, net als het eiland Hydra, waar we de namiddag al wandelend door een magisch herderslandschap doorbrachten.

Wat een natuurpracht, wat een gebouwen. O muze, zelfs jij kan niet onder woorden brengen op welke schoonheid wij hier getrakteerd werden. Vanuit de hooggelegen kloostertuin op het eiland, telden we de bootjes iets verder in de haven. De vissers waren aan het rusten, op dit ogenblik zijn het plezierbootjes die de azuurblauwe wateren tekenen met hun bewegingen. Met zo’n vergezicht hadden we nog uren kunnen blijven zitten, blijven tellen, maar ook onze boot ging stilaan vertrekken. En die boottocht terug naar het vasteland bracht ons minder rust. De zee, die daarnet nog zo vreedzaam scheen, leek omgeslagen te zijn in een onstuitbaar monster, dat zelfs Poseidon niet onder controle leek te hebben. Onze Belgische horde die tot nu toe de tocht met glans had overleefd, leek voor de eerste keer op de proef gesteld te worden door de goden. Wat een golven, jeetje!

De komende dagen brachten we door in het zuiden van de Peloponnesos. We deden het zonovergoten Nauplion aan, plukten er citroenen van de bomen en genoten er met volle teugen van “la vie à la Grecque”. Ook de Myceense burcht en het moderne Sparta stonden die dag op onze agenda. Twee steden die ooit de plak zwaaiden in dit deel van de Middellandse zee. Vandaag echter, bleek een andere bevolkingsgroep hun plaats te hebben ingenomen. Waar ooit dappere Spartanen vochten voor land, kwamen er die dag drommen bussen toe met leerlingen uit het West-Vlaamsche Polderland.

How, na een leuke avond in een cafeetje in Sparta en een babbel met de lokale burgemeester vertrokken we de komende ochtend naar de vestingstad Monemvasia. Wat een plek! Dit kleine eiland bleek gewoonweg fantastisch!

Het ene deel is bebouwd met historische huisjes, de andere kant was het paradijs voor de wandelende avonturiers onder ons! Het kleurrijke bloemenpalet dat de grillige rotskust opfleurde, maakte dit deel van het eiland nog magischer. Ken je de zwarte rotsen van Kuifje? Wel, door zo’n landschap liepen we rond.

Mystras is een stad gesticht tijdens de tweede kruistocht door Guillaume de Villehardouin. Vandaag, op de vijfde dag van onze reis, leefden enkelen onder zich in het thema in en hielden een kruistocht in spijkerbroek. Ah, wat was dat een vergissing, die jeans! Waar het bij het ochtendgloren nog zo koud was, steeg het kwik over de middag tot boven de vijfentwintig graden in deze Griekse ruïnestad. In Olympia, waar we de volgende dag de archeologische site bezochten, werd het die avond nog wat warmer, want Bar Calypso bleek de eerste echte discotheek op onze reis te zijn. The night was still young.

Toen we in Olympia aankwamen, begonnen we stilaan te beseffen dat deze mythische reis niet voor eeuwig kon duren. De natuurpracht en het ontspannende Griekse leven brachten ons zodanig tot rust dat we even vergaten dat we hier wel degelijk op schoolreis waren. Ieder sprookje kent een einde, maar kom, met nog vier dagen voor de boeg, was onze reis nog lang niet over!

In Olympia kregen we een rondleiding van onze klasgenoten. Wat een goed geconserveerde site! En meer nog, Olympia ademt één en al sport uit. Het glooiende landschap is uitstekend geschikt voor een wandeling of loop en je ziet er talloze standbeelden van sportende Grieken. Dus hielden we zelf een loopwedstrijd op de oude atletiekpiste. Op naar Delphi!

De zon stond niet meer op zijn hoogste punt toen we aankwamen in Itea. De temperaturen waren al wat gedaald, toch sprongen we de zee in. Thalassa, thalassa, hier moesten we van genieten! Het was immers de laatste keer op de hele reis dat we het Griekse water konden zien, ruiken en gebruiken om de niet-zwemmers nat te maken. Wat was het er zalig! Op de achtergrond speelde ‘Piano Man’ van Billy Joel. En terwijl wij, waterratten, een stukje van de kust afzwommen, aten andere stille genieters enkele citroenen uit Mystras. We dachten na over hoe de Griekse hoplieten hier trektochten hielden. Na zo lang in dit mythische land rondgetrokken te hebben, worden je gedachten wat magischer, mythischer. Hoe dan ook, het was er hemels in Itea, een kuststad op enkele kilometers van het heiligdom Delphi.

Dag 7, bij het ochtendgloren waren we al op pad richting het oude heiligdom Delphi. Delphi was vroeger een panhelleens heiligdom. Een plek waar mensen van overal in de Griekse wereld naartoe kwamen voor het befaamde orakel. Vandaag de dag is de plek nog kosmopolitischer dan vroeger. Toeristen vanuit het Verre Oosten, het nieuwe continent, maar ook het vroegere bezoekers uit het vroegere Gallia Belgica kwamen van ver naar dit orakel. Het orakel, ja dat is zeker het bezoeken waard, maar wat mij nog meer intrigeerde, was de natuur eromheen. De staptocht die we aflegden naar het heiligdom door bergen, bossen en valleien was eenvoudigweg magisch! Opeens voel je je opnieuw Grieks, een burger van een stadstaat ten tijde van Homeros. Wat een gek gevoel!

Die middag aten we gezellig op een terrasje vlakbij het orakel, toen we in de verte onze bus zagen aankomen. Dit moest de laatste etappe van de reis zijn. Onze laatste stop was vernoemd naar de Godin van de wijsheid. Eclectisch, internationaal en wijs, haar naam is Athena.

Vervolgens gingen we naar onze laatste halte: Athene. Wat een breuk met het Griekenland dat wij tot dusver ontdekt hadden. Athene is zo atypisch, maar tegelijk typisch Grieks! ‘s Nachts hoor je het getoeter van de auto’s. De pleinen en straten lijken één groot marktforum. Het is duidelijk dat chaos hier de plak zwaait, maar tegelijk is het er gezellig druk. Een vreemde stad, waar je een beetje aan moet wennen. Het duurt niet lang tot je er verliefd op bent geworden. Vreemd, in die omnipresente drukte, vind je af en toe oases van rust. De Plaka, het oude Athene gebouwd op de hellingen van de Acropolis is zo’n oase. Je voelt je er in een klein Grieks dorpje aan de kust. De Acropolis is niet alleen het symbool voor de stad, maar ook het symbool van de oeroude beschaving. We hadden dit monument zwaar onderschat, want eens je er bent, ben je gigantisch onder de indruk van het Oud-Griekse vernuft. (Zoek eens de term ‘entasis’ op en je weet waarom).
Na de middag, wandelden we langs het Griekse parlement op het Syntagma Plein, waar we de wissel van de wacht meemaakten. We aten opnieuw Mousakas, Gyros, Baklavas en alles wat typisch was aan dit gebied van de Middellandse Zee. Eindigen deden we op het Kallimarmaro oftewel de Atheense atletiekpiste. Geen loopwedstrijd deze keer, wel een leuke wandeling terug naar ons hotel.

Dat was het dan, onze laatste nacht in Griekenland brak aan. We wandelden bij valavond naar het magische hoogste punt van Athene, de Lykavittosberg en we bewonderden deze magische stad, de bakermat van dit nog meer magische land.
Griekenland is werkelijk een parel, een ruwe parel, al vaak geslepen, steeds even ruw. Een parel bestaande uit avonden op het strand, lekker eten en de omnipresente hartelijkheid.Wat een land. Hier moeten we op klinken. En zo eindigden we onze laatste Griekse avond, klinkend in de Griekse hoofdstad. για μας, proost op Hellas!

Dag 9 betekende voor iedereen het einde van een memorabele tijd. Onder leiding van de reisbegeleiders hadden we marsen afgelegd, steden belegerd en de reisgoden duizend maal aanbeden. Het was tijd huiswaarts te keren, het einde van onze Odyssee kon beginnen!

Bram Maes, 6LAWE