(Lieve Antheunis) Katrien startte haar loopbaan op O.L.V -Visitatie, eerst als klerk-typiste, later werd dit ambt omgezet naar administratief medewerker. Ze werkte eerst in de lagere normaalschool Visitatie en daarna in de Humaniora Visitatie die na de fusie in 2000 omgedoopt werd tot het St-Janscollege. Fleurig en welgezind begint Katrien in 1979 tussen alleen maar ‘vrouwvolk’. Dat ‘fleurig’ en ‘welgezind’ is altijd gebleven, dat ‘vrouwvolk’ werd later aangevuld met ‘mannenvolk’ (sorry voor de binaire benadering, maar we spreken wel over 1979 nietwaar…).

Veel variatie in werkplaats kan je niet vinden in Katrien haar loopbaan. Ze is een echt Visitatiekind, trouw aan haar school. Variatie in directie heeft Katrien wel gekend; ze werkte bij niet minder dan 7 directies: Zr. Vandenbroecke, Zr. De Smet, Zr. Van Gijsegem, Nora Calcoen, Jef Van Bemmel, Michel De Buck en Johan Ackerman.

Eén van Katriens bijzondere taken was haar medewerking in de Cel Leerlingenbegeleiding. Hoe zouden we haar rol in het zorgteam kunnen beschrijven? Wel, Katrien is als koffie tijdens een vergadering. Meer bepaald als een mini-energieboost, die jou op een doorsnee werkdag een momentje van energie en geluk kan brengen. Want als geen ander weet Katrien dat een straf verhaal soms een warm bakje troost nodig heeft. Dat geluk in kleine dingen zit. En als geen ander zorgt ze daarvoor, op de voor haar bekende bescheiden en attente manier.

Katrien heeft 0 % ‘dramaqueen’-gehalte, maar heeft wel, vaker dan wij als collega’s soms beseft hebben, een leerling die in paniek of totaal overstuur het secretariaat binnenviel, op de voor haar bekende discrete en zorgzame manier opgevangen. Die ‘eerste lijn’ is een rots in de branding geweest voor veel van onze leerlingen, bij kleine of grotere crisismomenten. Ze was er voor de laatkomer die ze aan de balie rustig aanmaande om voortaan op tijd naar school te vertrekken, maar even goed voor de afwezige leerling (of zijn ouders), die ze ’s ochtends aan de telefoon een geruststellend woordje toesprak bij zorgen om gemiste lessen of toetsen. Af en toe was ze er ook voor de hysterisch huilende leerling die ze tot bedaren bracht tot hij terug naar de les kon. Of voor de wegloper die ze plichtsbewust en doodongerust ging zoeken in alle hoeken van de school, tot ze hem opgelucht terugvond. En daar was ze soms zelf achteraf ook een beetje ondersteboven van.

In elk geval, geen aanstellerij dus bij Katrien, maar wel stijlvolle klasse en levenswijsheid, die haar een warme uitstraling geven van oprechte bezorgdheid om wie het moeilijk heeft. Bezorgd maar geenszins betuttelend, moedigt ze je aan om niet bij de pakken te blijven zitten, iets moois van je dag te maken en kleine succesjes te omarmen.

Als je het haar zelf zou vragen, zou ze haar rol in het zorgteam en in de vergaderingen van de CEL leerlingenbegeleiding minimaliseren. Ook daar was drukdoenerij haar volledig vreemd en zag je haar pretentieloos maar aandachtig notities nemen. Ze wist dan ook nadien verdraaid goed in te schatten wat een leerling over wie we overleg pleegden, van haar nodig zou kunnen hebben: een glimlach aan de balie of een onopvallend vriendelijk woordje tijdens een toezicht, zonder enig omhaal, als een zonnestraaltje op een moment dat je denkt dat het een regendag gaat worden. Als een warme mok koffie tijdens een vergadering.

(Ann Baert) Katrien en ik, wij komen uit de Middeleeuwen. Hildegard Van Cauter trouwens ook, want zij gaf daarenboven nog Latijn. Van Luc (De Grieve) weet ik het niet uit welk tijdperk hij komt, dat blijft precies een jong veulen.

De middeleeuwen, dat was de tijd van zelfgesmeerde boterhammetjes in de brooddozen van leerlingen, schrijven met een stylo (Bic, “topstylo”), de tijd van stencils, van streepjes zetten in de roze aanwezigheidsboekjes, van tikken op carbonpapier. Zo’n bundel getik bestond uit 4 à 5 blaadjes. Als je een fout tikte kwam dit uiteraard voor op alle exemplaren… probleem, en herbeginnen. Gelukkig tikte ons bezig bijtje niet veel fouten.

In de loop der jaren is er heel wat veranderd met die zogenaamde stencils. Het meest tot de verbeelding sprekend is toch wel de opkomst van de elektrische typmachine (met corrigeerlint!) en de computer. Helemaal anders en minder romantisch. Lotus, Wordperfect 4.1, MS-Dos, Basic, … zegt het u iets? Ik zie u lachen Luc De Grieve, dat betekent dat u op rijpere leeftijd zit.

Kwestie van vestimentaire voorschriften uit ‘de tijd van toen’ kunnen we redelijk kort en duidelijk zijn: verplicht (nylon)kousen onder alle omstandigheden, knoopjes van de blouse hoog toe (uiteraard) en geen mouwloze kleedjes. De lengte van de rok: tot aan de knie. In de zijlijn vermeld ik dat Katrien hierop geregeld werd aangesproken door de zuster directrice. Durven hé.

Wij moesten de leerlingen waarschuwen voor de gevaren van het dansen van de Lambada en wie ‘shit’ zei, kreeg daarvoor een opmerking. Er was elke middag in de refters een gebed VOOR en een gebed NA het eten. Ik durf het bijna niet in dit gezelschap gooien, maar de maand februari was administratief een kalme maand en wij konden breien.

De invoering van de digitale aanwezigheden deed onze collega helemaal ‘openbloeien’. Haar vingers huppelden nog meer over het toetsenbord alsof ze een kudde jonge schaapjes waren op een frisse wei.

(Timothy Devriendt) Katrien was op SJC een beetje ‘van alle markten’ thuis. In de zalige stilte naast de Campo Santoberg begon haar werkdag om kwart voor acht op het zonovergoten secretariaat… Eenmaal gezeten kwam Katrien helemaal in balans, om vervolgens weer helemaal uit balans te geraken bij de talrijke telefoontjes van ouders en het gewoel van onstuimige tieners aan de balie.

Onze collega ‘bij’ was steeds in de weer en in beweging, vol toewijding. Zoemen in de refters, vliegen van de speelplaats naar het secretariaat, landen achter haar computer om de aanwezigheden nauwgezet op te volgen, turnpakken verdelen, broodjes bestellen, kopietje nemen tussendoor. So far, so good. Ware het niet dat ik vernam dat haar man Johan haar thuis geregeld aansprak als ‘mijn stresskonijn’. Wij vonden dit redelijk oneervol en denken eerder aan ‘ons bezig bijtje’.

Onze collega was ook de ‘opruimster’ van dienst. Een secretariaat verdrinkt bij tijd en wijle in achtergelaten documenten, rondslingerende cursussen, onbestemde fietssleutels,… gelukkig maakte Katrien daar geregeld ‘korte metten’ mee en maande zij ons met zachte dwang aan onze desktop netjes achter te laten (Wat wordt het zonder jou? Verworden we tot een soortement kringwinkel, een containerpark…?).

Maar niet alleen op school was je vol toewijding… ook thuis, bij je gezin, was en ben je de koningin in de bijenkorf… ook de liefde voor je ouders was onmetelijk. Zoete honing voor vele mensen.

Kleine dingen maken je gelukkig. Het klinkt als Bond zonder Naam. Misschien heeft Katrien wel gelijk. Het leven is zo kort en broos dat we er maar beter het beste van maken en content zijn met onze zegeningen.

Dankjewel voor je nooit opgevende hulp aan leerlingen, collega’s en directies. Je verlaat de beige balatum, het zicht op de eikenbomen op Campo Santo.

Maak ons nu maar jaloers vanuit een bar-tabac in Frankrijk, of liggend in une chaise longue in een wijngaard, wachtend tot de druiven rijp zijn, terwijl de werkende klasse zich te pletter zweet op een veel te warm secretariaat. Geniet van je tuin, de fietstochten in Zeeland, je (klein)kinderen, je man.

Katrien, je was voor ons een collega ‘Eerste Klasse’, we zullen je missen in onze bijenkorf. Mogelijks ben je de hele dag op je lappen. Mocht je evenwel een moment hebben, kom gerust langs, wij heffen samen het glas, achter onze kast.

Lieve, Ann en Timo, in naam van alle collega’s
24 september