Een oplettende luisteraar kon verleden jaar hier en daar in de SJC-gangen leerlingen een muzikaal themaatje horen fluiten dat recht uit een Star Warsfilm leek te komen. En toch kwam het niet uit een actiefilm maar uit de koker van de Tsjechische componist Antonin Dvořák. Het betrof de beroemde vierde beweging uit zijn Negende Symfonie From the New World.

Omdat een groep leerlingen wel eens een live-uitvoering met muziek van Dvořák wilden horen, gingen we in november naar de Bijloke voor een uitvoering van zijn enige volledig uitgewerkte celloconcerto. Het werk werd gespeeld door het Symfonieorkest Vlaanderen en solist Johannes Moser. Dvořák liet zich op late leeftijd moeizaam overhalen om een concerto te schrijven voor cello; een instrument dat, volgens hem althans, in de hoge tonen nasaal en in de lage tonen grommend klonk. Een goede vriend, de Tsjechische cellist Hanus Wihan, kon hem toch overtuigen en zo schreef de naar Amerika uitgeweken Dvořák 10 jaar voor zijn dood in 1895 een celloconcerto dat vandaag tot de meest gespeelde ter wereld behoort. In de finale van de eerste Koningin Elisabethwedstrijd voor cello in 2017 kon je al vier verschillende uitvoeringen horen. Alle topcellisten voerden het werk uit en namen het op.

Twee jaar geleden sloot de Bijloke in Gent een jaar lang voor een grondige restauratie. Al de concerten vonden dat seizoen plaats in te kleine zalen en te grote kerken. Vorig jaar sloot de pas vernieuwde zaal een heel schooljaar wegens de pandemie. Maar nu was het eindelijk zover: we zouden het concerto niet alleen live horen, we waren ook de allereerste groep die kon plaatsnemen op de koorbanken achter het orkest in plaats van ervoor. Natuurlijk klonk dat in het begin als de omgekeerde wereld: de solist zat ver van ons en de trompetten toeterden schel in onze oren. Maar na een paar minuten merkten we daar niets meer van en konden we ons laten meeslepen door o.m. het melancholische tweede deel, waarin Dvořák de melodie van zijn lied Lasst mich allein verwerkte voor zijn zieke schoonzus op wie hij heimelijk verliefd was. Na het concerto kreeg de solist een minutenlang applaus en speelde hij samen met de cellisten van het orkest een bisnummer.

Na het concert hadden we een ontmoeting met onze oud-leerling en cellostudent Jacob Van Durme. Hij had geluisterd en gezien dat het goed was. En wij ook.