De koude, donkere dagen zijn er weer, maar terwijl sommigen zich voorbereiden op het einde van de wereld hebt u het geluk aan de horizon een licht in de duisternis te zien – een ster die u de weg wijst, een beker Glühwein die de kilte uit de kouwe kleren drijft: de digitale decembereditie van de SJCourant! Gloria in excelsis, vrede op aard’, en, alle herders nog aan toe! Het is voorwaar een prachtig kerstkindje dat hier in dit bakske vol met stro ligt te blinken.
Komt u dus vooral uit uw wei of herberg, of zelfs van verre uit het oosten; onder onze kerstboom liggen pakjes in alle maten, vormen en gewichten. Er zijn hapjes en drankjes voor iedereen, en er zijn alleen maar mensen van goede wil. En omdat mensen mensen gaarne wensen wensen, wensen deze mensen u alvast een zalig kerstfeest en – het lijkt voorbarig, maar het komt er onvermijdelijk aan – een bijzonder gelukkig nieuwjaar.
Zo, komt u toch binnen in de warmte en geeft u uw jas maar aan. Maak het u gemakkelijk – en doe de pakjes maar open.
HEET VAN DE NAALD
Kerstmarkt op 21 december op CV
Op SJC zijn we van alle markten thuis – ook van kerstmarkten. Kom dus vooral een kijkje nemen, sfeer opsnuiven en euro’s spenderen op 21 december van 11.30 tot 15 u.! Adeste Fideles, want een betere manier om de kerstvakantie in te zetten is tot dusver nog niet ontdekt.
Betrapt! dacht ons links-progressieve hart – een lichaamsdeel dat we niet al te veel aanspreken – toen we hoorden dat de tweedes niet meer, zoals het de gewoonte was, Henegouwen aardrijkskundig zouden verkennen, maar wel de Vlaamse Ardennnen. Ziedaar: het rechtse, bekrompen Vlaanderen sluit zich dialect-wauwelend op binnen zijn eigen grenzen. Bravo! juichte onze groene geest: een kleinere ecologische voetafdruk. Joepie, dachten de tweedes, want geen les, geen regen, de geur van een wafelkraam en een parcours om je in te verliezen. Wat zou een mens dan zeuren?
Gent, kop en hart, ge zijt een schoone stad,
van uwe torens nog niet eens gesproken,
noch van de vaandels die men uitgestoken heeft naar men het vet of mager had.
Richard Minne had natuurlijk overschot van gelijk: we wonen allemaal in of vlakbij de mooiste, gezelligste en progressiefste stad van Vlaanderen – en het is goed daar af en toe aan herinnerd te worden. Onze tweedes geven het goede voorbeeld, en graven in heden en verleden van deze schone stede.
Daar zit ge Gent, onder die dwaze winden:
wie dieper delft zal ’t erts wel vinden.
Zwijg ons van die Romeinen! Ze deden hier dingen waarvoor je nu voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag eindigt, verknoeiden het landschap met autostrades avant la lettre, zetten daartussen hetzelfde soort tempels als waar het in heel het Middellandse Zeegebied al vol van stond, lieten hun sporen na in ons DNA — over de manier waarop ze dat deden, zullen we omwille van onze jeugdige lezers niet in details treden — , importeerden een oosterse godsdienst en zijn verantwoordelijk voor BHV, of toch voor de taalgrens. En in Tongeren zijn ze daar allemaal trots op! Over de instellingen en figuren waar ze in Leuven trots op zijn, willen we het zelfs niet hebben. Onze vierdes doorstonden het blij- en manmoedig.
De “roep van de rollende branding, brekende op de kust” lokt ook onze onstuimige jongste leerlingen. Want waar leer je beter wie je bent, en wie een ander is, dan blootgesteld aan de elementen? De wind wakkert de creativeit aan, en de zilte zee zelve fluistert zeemansverhalen. Onze eerstes vonden elkaar in het noordzeezand – en schepten en schiepen er iets moois.
Hoe hoog moet een ven zijn voor het een hoog ven is? Kan een ven hoog én droog zijn? Groeien veenbessen alleen aan hoge struiken? Worden venen schematisch voorgesteld door een vendiagram?
Deze en vele andere – tevens ernstige – vragen werden beantwoord tijdens een driedaags geo- en biologisch avontuur in één van de mooiste uithoeken van het land.
Wij van de redactie mochten (om duistere redenen) niet mee, al zijn we toch ook van goeden – zij het niet koninklijken – huize, en meestal proper gewassen. Properst gewassen en geperst was echter het olijke duo Parmentier en Verniest, die door koningin Paola zelve waren ontboden. Haar stichting bestaat immers 20 jaar en daar werd in Laken een feestje voor gebouwd onder het swingende motto: ‘Verdraagzaamheid, Democratie en Armoedebestrijding’.
Als tweede laureaat van de Paolaprijs 2009 was een delegatie van onze school uitgenodigd in de tuin en de serres van het paleis. Negenentwintig sjc-ers, als steeds om door een ringetje te halen, mochten op deze poepsjieke locatie bubbels drinken en bubbels blazen. Een royale selectie beeldmateriaal vindt u hier.
De jeugd beweegt, en wel in korte broeken en halfslachtige uniformen, zo blijkt. We sjorden enkele sfeervolle foto’s aan elkaar, en hopen nu ten zeerste dat die mastworp het houdt…
Waar er mossel met friet is, waar er kip aan het spit is, waar de tombola in ’t midden staat, waar de ouderlijke hulp bloeit en de drank nogal ruim vloeit, waar de directie paraat staat en soms aan de vaat staat, geen doorlichting wordt gevreesd want ’t is weer familiefeest!
Op 23 november verzamelden leden van onze leerlingenraad zich in de grote inkomhal.
Het plan was om een deel van ‘de visbokaal’ om te vormen tot reclamepaneel. Het bleef natuurlijk niet bij foto’s van verscheidene activiteiten maar het kot werd ook aangekleed met origami, affiches, vlaggetjes en ‘Wilbertina’ de gekleurde porseleinen kikker.
Al bij al een bron van plezier met een mooi resultaat. (Marius van Blanckenberg, 3 Lat)
Het moet ons van het hart: na het lezen van het verder voortreffelijk verslag over onze mini-onderneming, verwondert het ons niets meer dat het afgelopen jaar het aantal faillietverklaringen in ons land een nieuw record bereikte. Vijf mini-ondernemers richten een onderneming op en wat is blijkbaar het eerste dat ze doen? Ze benoemen een gedelegeerd-bestuurder, een financieel, een commercieel, een administratief en technisch directeur. O tempora, o mores! Waar is den arbeider? De simpele bediende? Met dergelijke bedrijfsstructuur en naar wij vrezen dito bonussencultuur verwachten wij in de komende maanden een overname van de mini-onderneming door een Chinese medemens.
De toekomst is groen – zelfs het VITO en het Federaal Planbureau zeggen het, lezen we in de krant. En vermits SJC-leerlingen groentjes met een toekomst (en soms een beestachtig kantje) zijn, kunnen we een wetenschapsweek met als thema “beestig groen” niet zomaar op de composthoop gooien. Weetgierige wetenschappers gingen op zoek naar beestjes, alcohol en nieuwe inzichten – wie weet wat ze ontdekten.
Het lijkt ons een uitstekend idee: we hevelen onze leerlingen en bloc een aantal maanden over de taalgrens, hopen dat de Waalse collega’s het werk opknappen — ja, hou uw flauwe grappen maar voor u — en bezinnen ons ondertussen onderuitgezakt in een zetel samen met de collega’s over onze eigen breeddenkendheid. Omdat wij echter niet zomaar lichtzinnig risico’s nemen, stuurden we een van de tengerste meisjes uit de zesdes als eerste de loopgrachten in en zie, ze keerde weer! En nog enthousiast ook.
Elk jaar verlaten kleine schaapjes de vertrouwde stal van de lagere school om de steile weilanden van kennis en wijsheid schuw mekkerend te betreden. Maar die frisse buitenlucht went snel, en lammeren staan al verbazend snel minder wankel op hun lange poten, om een nieuw leven in al z’n banaliteit te verkennen. Veel wol geven ze nog niet, maar blaten doen ze als de beste.
Van Oostduinkerke tot Laarne, van de Blaarmeersen tot de Rozenbroeken, op de piste en het ijs, in zee of zwembad of ook wel op de spoeddienst van het dichtstbijzijnde ziekenhuis, je ontsnapte die dag niet aan sportend, spelend, puffend SJC-volk. Alleen een eerstejaars- en een vierdejaarsleerling hielden nog enige energie over om ons te laten delen in hun belevenissen.
Drie leerlingen naar Europees Kampioenschap surfen
– Die jeugd van tegenwoordig, éh, die gasten, die zijn alleen nog maar geïnteresseerd in – ge-weet-wel – surfen!
– Ah ja he, op tinternet!
– Ah ma ba nee gij, nie op tinternet; voor echt! Op de zee! K’em er fotos van gezien op mijnen Aaipèt!
Men kweekt er ploeggeest, men kneedt er karakters, men traint er het jonge lijf, men komt er weinig meisjes tegen, men leert er scheidsrechters niet uitschelden en men rent zich te pletter voor een lelijke medaille. Kortom, wat is er volksverheffender dan voetbal, veldloop en basket?
Kent u onze pinguïn nog? Dan hebben we goed nieuws en slecht nieuws voor u. Eerst het slechte nieuws? Vooruit dan maar: we zijn hem kwijt. Weg. Foetsie. Gone the way of the dodo, zoals ze in het Engels totaal ontoepasselijk zouden zeggen.
Het goede nieuws: het beestje heeft wel heel wat opgeleverd. Voor het goede doel dan nog! Beschilderd door onze kunstzinnigste leerlingen werd het gevogelte op een benefietveiling van Kiwanis verkocht aan de meest biedende voor niet minder dan 2200 euro. En dan zeggen ze dat pinguïns, met die zwemvleugeltjes van hen, geen hoge toppen scheren – deze wel!
Een legendarische leerkracht verlaat ons binnenkort – hoog tijd om hem nog gauw enkele pertinente vragen voor te schotelen. De vragen werden gesteld door leerlingen, en beantwoord door de man zelf. Het resultaat mag u niet missen!
Zijn naam prikt en prikkelt, getuigt van grote verwachtingen, van een vleugje Hollywood in Sint-Jan. Moeilijk om daar ‘cool’ bij te blijven, maar dat is hij wel.
Leen Vandeweerd, dat rijmt niet op pensioen. Leen dat rijmt op fenomeen, op flowerpower, op film en Praag. Leen dat staat voor blijvend enthousiasme en onbevangenheid, voor zachte anarchie, voor veel zwart en een beetje rood, een sigaretje te veel en koffie zetten voor collega’s – die haar missen in dat lokaal dat het hare was en in de gesprekken die de middagen kort maken.
Hij loopt over de rode loper in Gent, Amiens en talrijke andere filmsteden, maar eens maakte hij de gangen van ons college onveilig en bleef hij een twinkelende ster in het geheugen van hen die les aan hem gaven. Hij was dat slimme jongetje die het spel doorhad, meer dan goed was voor ons. Zijn scherpe blik en dito tong zag het theater, het absurde, de humor, maar hij miste wel eens de hand van een goede regisseur. It’s the one and only Peter Monsaert.
