Als ik terugdenk aan de abdij van Postel, heb ik goede herinneringen. De 3 gevoelens die bij me opkomen zijn verlangen, nieuwsgierigheid en gemis.

Ik verlang naar

het weerzien van de roodbruine herfstblaadjes in de hemelsblauwe lucht de stilte van de abdijlezen van de brief aan mezelf volgend jaar

Wat ook vaak in mijn hoofd spookt is: hoe zou het gaan met
de moeder en haar dochter die zwerfvuil aan het opruimen waren
het miauwende katje bij de caravan aan de overkant van het water
de vriendelijke en gastvrije serveerster in de brasserie
pater Benny
de hertjes met hun schattige bambioogjes
de vrouw links vooraan bij onze eerste ochtendmis die zo mooi kon zingen de bakker van de heerlijke speculaas

Ik mis
het opeten van de Turkse lekkernijen aan de kerk
de zonnige (en ook wel pijnlijke) wandelingen met onze trekrugzak
de côte d’or chocolaatjes op de wandeling

het klimmen over omheiningen van privéterrein
de Damiaanstiften en het gele papier
de chocomelk van de automaat
de kleine verse appels
pater Benny die snel opsomt wat er op tafel moet staan voor de volgende maaltijd

de grote schellen Postelse oude kaas
de gesprekken over politiek aan tafel
de afwas met pater Benny

maar vooral mis ik de vaste structuur van het leven in de abdij
Ik dacht niet dat ik Postel zo zou missen, maar ik zou graag eindigen met een quote van pater Benny: ‘Wantrouw nooit je eigen hart.’

(Nura, 6WWI)